Peachez, een romance (2024)

Ik vervloek mijn ouders zaliger dat ze er nooit aan hebben gedacht me naar de Latijnse te sturen. Want ik zou nog meer van dit boekje hebben genoten dan ik nu heb gedaan, met al die Latijnse citaten erin. Ik hou van boeken over professoren in literatuur (ik denk meteen aan het wondermooie Stoner). Dit verhaal over een wereldvreemde, naïeve professor Latijn die zijn hele leven met de neus in de stoffige boeken zit, zich uitsluitend bezighoudt met een dode taal en net zo verheven schrijft en praat als zijn dode studieobjecten, heb ik dus ook graag gelezen. Als hij dan zo net voor zijn pensioen online een mooi en uitdagend meisje leert kennen, opent een onbekende wereld vol liefde zich en maken “plichten plaats voor leven”. Hoef ik te verklappen dat het verkeerd afloopt? Wat heb ik genoten van dit kleinood! Alweer een toproman van een van mijn favoriete schrijvers.

Barok taalgebruik? Sure, maar “te”?? Nee!
I love it.

Deel 3 van de Steppoli-tetralogie, waarvan de delen afzonderlijk kunnen gelezen worden. Een wereldvreemde, door vliegangst verlamde en door een internetfotomodel in de luren gelegde professor klassieke talen schrijft zijn meelijwekkend relaas neer vanuit een Argentijnse gevangeniscel. De liefde in al haar ontzettende en minder fraaie facetten uit de doeken gedaan, met een professor Unrat van het digitale tijdperk als spotvogel. Pfeijffer bewijst na 'La Superba' en 'Brieven uit Genua' onomstotelijk in topvorm te zijn en maakt nog maar eens zijn stilistische superioriteit staalhard duidelijk.

"Op tientallen sites, die een fatsoenlijk man uit schaamte en afschuw zou mijden, zag ik haar zitten, leunen en liggen in haar weergaloze vormen met het pronte volrijm van haar distichon in fracties van seconden volmaakt expliciet en eenduidig uitgelicht tot in haar volta, die een valkuil was van tranen in haar tengere, heldere klinkdicht, dat was ontdaan van alle metaforen."

Page 171:
"Rather than an analysis of what the other person is really like, love is based on the rather arbitrary assumption or reckless decision that the other lends itself to the projection of our desires."

De eerste tekstpagina van de korte roman ‘Peachez, een romance’ van Ilja Leonard Pfeijffer trekt meteen de aandacht, zo kleurrijk is die passage.
Een stuk van de tweede tekstpagina intrigeerde mij meteen, met het idee dat hierin wellicht een motto van het boek schuilgaat:
“Als het bestaan zich met al zijn ware en valse sentimenten volledig in het hoofd voltrekt, waarvan ik alleen maar meer overtuigd ben geraakt, lijkt het leerzamer om zich te verhouden tot de helder geformuleerde gedachten van de grote geesten uit het verleden dan zich uit een misplaatste drang naar empirie halsoverkop in het modderige domein van de werkelijkheid te storten.”
De hoofdpersoon is Latinist met als specialisatie Tertullianus. Hij merkt op: “De oude teksten waren mij genoeg en ik verkeerde anders dan velen geenszins in de waan dat ik daaraan ook maar iets van waarde zou kunnen toevoegen met de banaliteit van een persoonlijke ervaring.” Even later erkent hij dat hij zich daarin heeft vergist. De kern van de roman bestaat namelijk uit het relaas over een soort persoonlijke ervaring, waarnaar hij zijn handelen richt, en over de gevolgen van de ervaring.
Op de eerstvolgende pagina reeds staat dan dat hij de liefde van zijn leven heeft ontmoet, en dat hij daarover schrijft vanuit een gevangenis is Buenos Aires. De auteur verdient het dat ik de tussenliggende gebeurtenissen hier niet beschrijf.
De tekst die de gedachtegangen van de professor betreffen en diens zijde van het e-mailverkeer, zijn doorwrocht van taalgebruik en uitvoerig gelardeerd door het gebruik van Latijn (op elk citaat volgt meteen in een soepel doorgaande zin de Nederlandse vertaling), omstandig, beeldend en ook wel lyrisch. Die vormt een groot stilistisch contrast met de mailteksten van het meisje, dat zichzelf in Las Vegas situeert, met wie hij al corresponderend een vertrouwdheid ontwikkelt. Pfeijffer ziet kans hiermee een prettige gevarieerdheid te bereiken.
Ook verderop in het verhaal blijft een filosofische inslag prominent aanwezig. Persoonlijk vind ik dat, zeker op de Pfeijffer-wijze, aantrekkelijk lezen. Het boek leest zeer vlot, heeft bovendien enige diepgang. De diepgang kent een hoogtepunt op het eind, waar de auteur liefde en geloof vergelijkt, in glashelder geformuleerde standpunten.
Deze psychologische roman is het eerste boek dat ik van Pfeijffer heb gelezen; het is mij aangereikt door een collega – waarvoor dank, Wim. Het boek smaakt naar meer van deze Nederlandse Genuees. Die begeeft zich immers toch ook wel eens in 'het ware leven'.
nog een afsluitend citaat:
"Veeleer dan op een analyse van hoe de ander werkelijk is, is de liefde gebaseerd op de tamelijk willekeurige aanname of het roekeloze besluit dat de ander zich leent tot de projectie van onze verlangens." JM

Saint-Amour 2018 in Antwerpen was mijn eerste echte kennismaking met het werk van Ilja Leonard Pfeijffer, een korte signeersessie op de boekenbeurs van 2017 niet te na gesproken. Hij las daar de eerste bladzijde voor uit dit laatste werk van hem. Die eerste bladzijde en zijn optreden maakten best veel indruk. Ze getuigden van mooie zinnen en van een buiten zinnen verliefde man.

Die verliefde man is een professor in de Latijnse taal en de oude Romeinen oftewel de Latinistiek, in een verzonnen Italiaans aandoende stad. Hij was daar een man van aanzienlijke renommée die lesgeeft en een aantal wetenschappelijke publicaties op zijn naam heeft staan. Tertulianus is één van de oude kerkvaders die hij veelvuldig citeert in de oude taal. Al van in het begin weet je ongeveer hoe de vork aan de steel zit: hij brengt namelijk verslag uit vanuit een cel in Buenos Aires, over hoe hij zijn grote liefde tegenkwam, Sarah, en hij het slachtoffer werd van die liefde via het fenomeen catfishing. Maar één ding is duidelijk voor hem: Sarah trof geen schuld. Zijn geloof in de liefde blijft onaangetast.

De overduidelijke naïviteit van ‘proffie’ is wat te grotesk om geloofwaardig te zijn. Het wat verheven taalgebruik kan dan misschien nog van toepassing zijn op een oudere professor uit zulke taalkundige richting, het meeste wat over zijn academische bezigheden verteld wordt, doet deze lezer te parodiërend aan. Of is het zelfs een pastiche? Je kan niet anders dan Pfeijffer er van te verdenken dat hij de mantel aanveegt met deze wereld in dit verhaal.

De clash tussen de taal van de onderzoeker en de regelmatig vulgaire taal waarin ‘Sarah’ haar mails schrijft, doet soms wel grappig aan. Voor proffie is dit allemaal geen probleem, hij vergeeft het haar allemaal. Hij vergeet door haar de belangrijkste dingen te organiseren voor een internationaal wetenschappelijk congres met grote allure, en komt er aan zonder een speech te hebben voorbereid en volledig in vakantiekledij. Je kan niet anders dan hier het relativeringsvermogen van Pfeijffer in herkennen. Dit laatste is ook echt een keerpunt in zijn leven. Daarna onderneemt hij voor Sarah de reis van zijn leven. Waarom toch? Liefde maakt overduidelijk blind en vergeetachtig. Op andere punten geeft hij Sarah zelfs soms les, als hij het nodig acht. Terwijl hij anderzijds zo weinig van de buitenwereld weet…

Deze Peachez, een romance, voldeed niet aan mijn hoge verwachtingen en eerste indruk. De zinnen en het taalgebruik zijn absoluut poëtisch en bij wijlen zelfs romantisch, net zoals het geloof in de liefde van het hoofdpersonage die zeer romantisch aandoet én absoluut is. Alleen al die liefde te hebben mogen meegemaakt, is voldoende voor hem om het lot in zijn toekomstige verblijf te kunnen verdragen. En hij beziet de liefde als een godsdienst: zolang de begunstigde er maar in gelooft, bestaat de liefde voor hem. Die prof blijft al bij al een vreemde snuiter en het verhaal blijft wat te bizar. Pfeijffer won in het verleden al de Libris Literatuurprijs voor La Superba. Misschien is dit een ‘superb’ boek dat mij zal toelaten steviger werk van hem te leren kennen. Deze romance mag er zijn, maar is hopelijk een licht opwarmertje in vergelijking hiermee.

Dit verhaal wordt in retrospectief verteld en het wordt vanaf het begin duidelijk dat de zaken niet zijn gelopen zoals de hoofdpersoon, een wat stoffige professor aan een universiteit ergens in Europa, had gehoopt want hij zit in de gevangenis in Buenos Aires en na de eerste hoofdstukken is het al duidelijk hoe hij daar is terechtgekomen. Daar hoef je het verhaal verder niet voor te lezen.

Het verhaal, dat is geïnspireerd door een waargebeurd verhaal waarin een Oxford professor het slachtoffer was, gaat over een onmogelijke liefde. De professor moet, om zijn liefde in levende lijve te ontmoeten, een lange reis maken terwijl hij nooit ver gereisd heeft en vliegangst heeft. Wanneer hij eindelijk zover is dat hij toch de stap neemt om naar haar toe te gaan, volgt er een beschrijving van het vliegveld die het alleen al de moeite waard maakt om dit vrij dunne boek te lezen. De professor, die latinist is, flirt in het boek met de oude romeinse wijsgeren maar wordt ook door een andere latinist met een citaat belachelijk gemaakt en ook min of meer gewaarschuwd. De professor luistert echter niet en gaat het avontuur, dat dus slecht afloopt, aan.

Het gaat Pfeijffer duidelijk niet om het verhaal zelf. Hij gebruikt het om zijn ideeën over liefde en devotie te etaleren en hij doet dit in zijn gebruikelijke mooie taal en met de nodige metaforen. Het onderwerp van deze roman lijkt projectie te zijn. Aan het eind van het verhaal trekt hij zelfs een parallel met religie en hoe wij God hebben geschapen om een andere, onmogelijke liefde op te kunnen projecteren.

Al met al is Peachez een boek geworden dat zeer leesbaar is en waarin Pfeijffer een aantal interessante ideeën heeft verwerkt maar dat meer aan een tussendoortje doet denken dan aan een volwaardige roman. Dit gezegd hebbende: zelfs Pfeijffer’s tussendoortjes zijn de moeite van het lezen waard.

Lichtvoetig en toegankelijk, doch niet gespeend van enige bezinning over de ware aard van liefde en geloof, is Peachez, een romance, de nieuwste publicatie van Ilja Leonard Pfeijffer een hoogst amusant intermezzo binnen het oeuvre van de haarboswuivende grootmeester uit Genua, die zich met zijn superbe boeken stilaan naast Jeroen Brouwers heeft gehesen als beste Nederlandse schrijver.

Dit werkje vol krolse stilistiek gaat over een vermaarde latinist die zich digitaal laat ringeloren door verliefd te worden op een louche naaktmodel. Dat deze romance slecht zal aflopen blijkt al bij aanvang, aangezien onze latinist zijn verhaal doet van achter de tralies. In een sierlijk relaas vol Latijnse citaten, met ronkende volzinnen en rococo beeldspraak, brengt de gedupeerde verslag uit van het gebeurde.

Het strekt tot aanbeveling om binnen het kader van de verdere uitdieping van uw leeservaring de genaamde Sarah Peachez in te typen in de digitale zoekapplicatie van uw keuze.

‘Ik heb de liefde van mijn leven ontmoet’, zegt de Amerikaanse professor die een hoofdrol speelt in Peachez. Als surfend op het internet is hij verliefd geworden op een fotomodel. De liefde brengt hem – ondanks zijn vliegangst – duizenden kilometers van huis. Vanuit een gevangenis in Buenos Aires vertelt hij zijn verhaal.
Pfeijffer trekt je met zijn verfijnde proza mee in zijn belevingswereld. En hij boort daarbij fundamentele kwesties aan, zoals de vraag of we de ander werkelijk kunnen doorgronden. Peachez is en filosofische roman die leest als een thriller!

'Waar het stille oude marmer, basalt en zandsteen van mijn Arcadië was afgesleten onder het gewicht van eeuwen en in al haar verborgenste krochten sporen en littekens vertoonde van oude verhalen en de waarheid, toonde zij mij een fata morgana in neon van een gloednieuw paradijs, geheel verzonnen en uit het niets geconstrueerd op barre woestijngrond waar eerder geen bloem had gebloeid.'

Maar zij, zij is onschuldig. Fenomenaal!

Weer waanzinnig graag gelezen!!

De verteller, hoogleraar latinistiek aan de Fredo universiteit, schrijft dit verhaal vanuit een gevangenis in Buenos Aires. We weten al bij voorbaat, dit verhaal eindigt niet goed. Eigenlijk gaat deze roman over geloof, hoop en liefde. Daar speelt de schrijver voortdurend mee op zijn geheel eigenwijze. Het begint allemaal met een onschuldige e-mail van Sarah.

“Ik geloofde in haar, en mijn liefde voor haar nam de vormen aan van hoop.”

Het boek is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Omdat ik zo onder de indruk was van La Superba en Brieven uit Genua (beide 5 sterren) viel dit boek me toch een beetje tegen. In Brieven uit Genua komt Pfeijffer tot de conclusie dat een goed boek vooral een goed decor moet hebben. Juist dat decor vond ik hier niet echt bijzonder. Het verhaal is eigenlijk een thriller maar het blijft allemaal erg luchtig, bijna komisch. Wel zijn er weer vele prachtige zinnen en observaties. Waarvan ik dit wel de mooist vond:

“Het is niet Gods schuld dat Hij niet bestaat. Het mysterie van het geloof is dat wij Hem hebben geschapen naar ons beeld omwille van het geloof. Het geheim van Gods liefde is dat deze volmaakt is en eindeloos omdat zij volledig van onze kant komt als een projectie van onze verhevenste voorstelling van het goede op een leeg scherm en dat Hij de illusie niet verstoort door te bestaan. Gods grootste gift aan ons is dat Hij Zijn post niet beantwoordt en Zijn telefoon niet opneemt en ons alle vrijheid gunt om Hem lief te hebben zoals wij Hem het liefst hebben. Ons geloof in Hem en onze liefde voor Hem zijn niet van Zijn bestaan afhankelijk. Integendeel. Zijn bestaan zou ons geloof en onze liefde onmogelijk maken. Wij hebben Hem bedacht en als een fantasie in de hemel geplaatst omdat wij beseften dat onze levens leeg waren zonder geloof en liefde. Het is niet God die onze levens verrijkt, maar ons geloof in Hem.”

Peachez, een romance van Ilja Leonard Pfeijffer leest als een trein, zelfs als een thriller, als een stukje filosofie over geloof, hoop en liefde, over werkelijkheid en fantasie, als een sterk staaltje literatuur met een indrukwekkende plot. Een boek om, om verschillende redenen, met een "wow" dicht te slaan en spijt te hebben dat het al uitgelezen is.

Volledig bewust van mijn bias als Pfeijffer-fanboy, maar dit boek is heel goed.

Catfish voor volwassenen! Peachez. een romance is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een universitaire professor die op internet de liefde van zijn leven ontmoet. In het eerste hoofdstuk blijkt echter al dat hij dit verhaal schrijft vanuit de gevangenis, dus ergens is er iets misgelopen. Hoewel de prof niet altijd een even aangenaam personage is - ik vond hem bij vlagen erg arrogant - is dit wel een zeer mooi liefdesverhaal.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.

A most surprising read. I was expecting a rather trivial story, but this book holds so much in terms of reflections on love, faith, and hope that I will be giving it a place on the shelf with 'life-determining literature'. In fact, I am inclined to read it again, only to copy many of the thoughts and reflections that are expressed in it.
The only minor fault for me is that it contains many quotes in Latin, which are not always translated, and as my Latin is no longer existent, I may have failed to grasp certain ideas.

Wederom geweldig werk van Pfeijffer. Voor de mensen die dit mooi vinden, raad ik Pfeijffers epische gedicht Lilith aan

Na drie boeken van Ilja Leonard Pfeijffer kan ik misschien wel concluderen dat hij, qua schrijfstijl, nu mijn lievelingsschrijver is. Elke zin is prachtig.

"Er was in meer dan twintig eeuwen geen filosofie bedacht die ook maar bij benadering een afspiegeling vormt van het ware leven dat in al zijn volheid wordt omarmd. Ik had mijn leven vergooid aan lachwekkende wijsheid, maar nu was het moment gekomen om de dag te plukken, in blind vertrouwen op alle dagen die zouden komen."

Vier sterren vind ik een beetje overdreven, maar drie sterren vind ik dan weer te weinig. ILP is een zeer goede schrijver, maar ik betwijfel of er echt iemand zo neief kan zijn, als het hoofdpersonnage. Professor of niet.

Wat heb ik gelachen bij dit boek...

Die kerel kan schrijven, adembenemend

4,5

“Op goed geluk bewoog ik mij door de drommende horden van uitbundig bepakte en bezakte levende doden die op schijnbaar willekeurige plekken eindeloze rijen vormden alsof ze Egyptische slaven waren die werden afgebeuld bij de bouw van een piramide en die hun zware last een moment op het zand had laten rusten in afwachting van zweepslagen als verdiende straf voor hun bestaan. De slavendrijfsters waren vrouwen van plastic in de harde uniformen van luchtvaartmaatschappijen met dodenmaskers van make-up. Het bleek dat er van mij werd verwacht dat ik mij meldde bij de juiste incheckbalie. Ik staarde naar de monitoren waarop bestemmingen knipperden als doelwitten van gelanceerde kruisraketten met kernkoppen en op het punt stonden om van de aardbodem te worden weggevaagd. Bloed droop van de schermen en ik kreeg tranen in mijn ogen. Sunt lacrimae rerum et mentem mortalia tangunt. Er waren tranen van en om de dingen, en een besef van sterfelijkheid raakte mijn ziel.” (p.140)
---
‘Peachez, een romance’ is een heerlijk erudiet boekje, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Compact maar met diepgang, doorspekt met filosofische beschouwingen over geloof, hoop en (vooral) liefde, maar tegelijk relativerend, lichtvoetig en soms hilarisch. De spanningsboog is die van een mini-thriller. Maar bovenal: wat een fantastische taalvirtuoos is Pfeijffer!

Dat wordt duidelijk een knipperlichtrelatie met Pfeijffer. Dit voorspelbare catfishingverhaaltje liet me redelijk koud. Het irritante, wereldvreemde hoofdpersonage dat zich graag uitdrukt in archaïsche volzinnen was redelijk ongeloofwaardig en de hele afwikkeling van de tragedie idem voorspelbaar. Neen, als ik dan denk aan Grand Hotel Europa is dit een miskleun. Begrijp de laaiende kritieken niet... Enkel de beschouwing rond het thema Liefde maakte het nog het lezen waard ;-)

kijk nu nog meer uit naar z’n Zomergastenuitzending

bah

Leuk, ondanks dat je de afloop al van een kilometer afstand aan ziet komen.

Zeer aansprekend werk van Ilja Leonard Pfeijffer. Waarin hij grote thema's als de liefde voor God en de liefde voor elkaar aan de lezer voorlegt. Het boek is tegelijkertijd spannend als prikkelend. Het boek weet de lezer te binden en te reflecteren op de belevenis van de verschillende seizoenen die het leven kent.

wat hilarisch :)

Echt heel saai, je weet al vanaf het begin hoe het gaat aflopen. Schrijfstijl is heel erg kut. Hij doet alsof hij plato is (dat is hij niet)
Wel een goed kort boekje voor de lijst